n o, m.
(a) a waggon, cart, conveyance of some kind: fén
(gl. plaustrum)
Sg. 21a4
.
á .i. fēn no carr no carpat,
Corm. Y
70
. f.¤ .i. carr no cairt, O'Cl.
fén gac[h] feiretrom,
Metr. Gl. 15
. is cumma no cinged ... ┐ nochessed f.¤ dar crínach
BDD 41
. is fen for mentae .i. morchumus for becpersain
a wain on small birds (?)
O'Mulc. 752
.
co tucsat hi f.¤ ind
arc,
SR 5457
(
1 Reg. vi
).
dā dam allaid ... co fhen etarru
┐ in corp and,
Trip. 486.23
. g
s. aire feóin
a wain-load
TBC-LL¹ 2092. 2240
. pl. féin (feoin v.l.),
CCath. 1796
(= plaustra
Luc. Phars. iii 451
).
feoin ... do innell fó na longaibh,
1402
.
ic fogluasacht na fén,
1818
.
aire coícat fén,
LU 6005
.
tarthúd
úire for fénaib,
Metr. Dinds. iii 194.7
.
tenmnedach na
damraide fana fenaib,
LL 304a46
(
Bor. 106
).
(b) in
follg. exx. fén seems to denote some part of a chariot or
its appurtenances :
ro suidiged in carpat sin for dá n-echaib
... fo grinnib áillib a ḟén,
LU 6489
.
carpat ... for dib echaib
... ma grindib āllib a ḟēn,
TBC-I¹ 2334
;
aen = a [ḟ]ēn,
2557
.
See fénae.