n (grúig f.,
IGT Decl. § 14
)
displeasure, anger, grudge ;
distress :
adcualadar Laígin grug (grucán v.l.) Cathail do
beith riu,
RC xxiv 62 § 24
.
gémad grúg leis gach rígh rán,
ZCP vi 269 § 12
.
mairg risambid a ṅgarb grúc (: sút),
Rawl. 77a45
.
gen grúig cin gairbi mic dé ris,
SG 46.2
.
méit
mo gruaigi (leg. grúigi) ocus truime mo irbaide,
ib. 45.21
.
troimingen ōr theich a grūcc,
IGT Decl. ex. 1403
.
tabhair
phóig gan goim gan grúig,
ib. ex. 679
.
mairc tíri re tarla a
ngrúcc,
Irish Texts ii 33 § 16
.
nach léigeann Dia aoinneach ré mbeith a ghrúg dá ghrianán,
TSh. 2300
.
go
bhfásann a ngrúg ┐ a ngoimh-fhíoch ón ghrod-spairn sin ré
chéile,
ib. 6646
. má tá nár ghaireas do ghrúig `altho thy
frown I did not revere,'
Ó Bruad. ii 132.9
. áitreabh Anna
fá chlúid cheo, | mo ghrúig bheo an balla san gcás `how
it pains me to see its walls in this plight,'
ib. 124.z
.
grug .i.
gruamdha,
O'Cl.
? Compd.: mac ro boí oc gaillsig goit grúcbuirr (: pútraill, MSS. grudbairr, gruitbairr, grudbair(r), grucbuirr) 'a son whom a stammering, surly, puffed-up foreign woman had'
EIS 134 § 5
.